1. Leven in Bandung is begonnen

Na twee weken toch maar eens het internet opgezocht, tijd voor een eerste berichtje uit Indonesie! Een heel nieuw leven is begonnen, althans zo voelt het... Alles wat ik ken is weg, nieuwe mensen, nieuw eten, nieuwe stad, een taal die ik niet spreek... Erg wennen!
Ik voel me goed hier, het gastgezin, de docenten en de kinderen zijn allemaal ontzettend vriendelijk. Werkelijk waar, ik heb nog nooit zo veel gastvrijheid gevoeld in de wereld als hier. Aangezien ik ook de eerste vrijwilliger ben in dit project, en ik voor iedereen de eerste westerling ben die ze ooit hebben ontmoet, wordt ik (nog steeds) bedolven met vragen en eten 'try this! and try this! you like? you want more?' en doen ze er alles aan om me hier thuis te laten voelen. Ik waardeer het enorm.
Het ligt dus zeker niet aan de mensen, maar wennen aan een nieuwe cultuur duurt altijd even. Soms is het moeilijk. Maar meestal geniet ik. Iedereen is hier altijd samen, met elkaar, de hele familie. Ze hadden mijn matras dan ook in de school gelegd, die altijd open is en onderdeel van het huis van het gastgezin. Betekende nul privacy... ik heb om een eigen kamer gevraagd, wat geen probleem was, en toch wel prettig is om te hebben nu.
De cultuur hier is echt geweldig! Het eten is onwijs lekker, veel rijst, kip, currys, fried banana, mango, mie goreng etc... Helemaal mijn eten. Ook zoals ik al eerder noemde, is familie hier heel belangrijk en hecht, waarin ik me heel welkom voel. Geen douche maar een bakje met koud water over jezelf gooien went snel, net als het 6 keer per dag bidden tijdens school en het spicy food. Oja en het dragen van een hoofddoek elke dag (zo heet!). Voel me al bijna moslim. Haha just kidding.
Waar ik wel van schrok in het begin is de 80 moskeen die elke ochtend rond een uurtje of 4 met zn alle door elkaar (vreeeeselijk vals) keihard 'allaahhh akbarr!!' in mijn oor tetteren, en dat dan om het uur ofzo herhalen.
Het straatleven is hier zoals het typische Azie het kent; chaos, bijna dood ervaringen, uitlaatgassen en motors, kippen, taxikarretjes die je om de oren vliegen. Ze hebben niet echt regels hier, grappig is dat er overal mannetjes staan die het verkeer met een fluitje organiseren (zeg maar een poging tot), en dan je dus als bestuurder elke keer wat geld aan die mensen door je raampje kan geven. Bovendien staat het verkeer hier in Bandung elke dag helemaal vast. Waar je normaal 10 minuten over doet, duurt hier dus standaard een uur. Elke dag! Lekker geregeld haha.
Heb al wat leuke uitstapjes gedaan met het gastgezin, een vulkaan bezocht met een prachtig witgroenblauw meer (kau puti), werkelijk een hele bizarre kleur. Een floating market bezocht, de stad verkent en van die traditionele marktjes die echt een bezienswaardigheid an sich zijn. Het is overkapt, en ik kan er net niet recht op lopen. Eindeloze gangen vol met bergen fruit, groente, vis, kip het gaat maar door, alles vol met vliegen, bij elke stap een spinneweb in je gezicht, overal lopen dieren en kinderen rond, geuren van gefrituurd voedsel, rotte vis... Een en al chaos. Ik kijk mijn ogen uit! En de mensen ook, die nog nooit in hun leven een blanke in hun markt hebben gezien.
Das ook zoiets, ik ben hier nu 2 weken en heb nu 2 keer een westerling gezien. Een keer op het vliegveld en een keer hier in de stad. Dat gestaar en op de foto moeten is dus wel redelijk irritant soms. Niemand hier spreekt echt engels, de moeder van mijn gastgezin gelukkig wel. Een van de docenten kan een beetje frans, dus dat probeer ik dan ook maar weer op te halen. Dus die taalbarriere is er zeker! Dat maakt me soms wat eenzaam, maar ook gedreven om de taal sneller te leren. Ze blijven hier ook gewoon doodleuk hele verhalen tegen me ophangen en vragen stellen waar ik dus nul van begrijp. Vriendelijk blijven knikken en glimlachen dan maar zoals iedereen hier doet. Ik krijg wel een beetje Insonesische les, dus tis leuk om te merken dat ik vorderingen maak!
Dan mijn klasje, 17 kinderen, 7 met een beperking. Wat een schatjes! Ik ben helemaal verliefd. Een jongetje vooral, met het syndroom van down, met het schattigste gezichtje ooit en alleen maar kan krorren als een varkentje. Dan is er nog de woeste draak van een joch (met agressieproblemen) die de hele dag door op hol slaat, met stoelen gooit en op tafels springt, waarbij de docenten en kinderen verbazingwekkend kalm blijven. Het is eigenlijk ook meer komisch dan gevaarlijk, want echt kwaad doet ie niemand. Ik moest in het begin zo vaak stiekem lachen om hem, en de gekken bekken die sommige trekken. Ze zijn echt lief, en de docenten gaan echt ontzettend goed met ze om. Aan engelse les ben ik nog niet echt toe gekomen, dat gebeurd volgende week. Heb daar ook zin in. Ik speel wel veel met de kinderen van het gastgezin en die komen soms mijn kamer in stormen, gezellig met zn alle op mijn bed, leer ik ze engelse woorden in prentenboekjes.
Ja tis wennen, er gebeurd veel en ik geniet elke dag. Het voelt een beetje als een detox hier. Voor lichaam en geest: geen make-up op, geen drank of feesten, alleen maar gezond eten, geen smartphone of internet, vroeg naar bed, regelmaat, boeken lezen en soms samen met de guru van het gastgezin mediteren. Doet me goed! Maar kijk stiekem ook erg uit naar straks het eiland hoppen met Inge op bali etc en alle mooie stranden, de vrijheid van het reizen..
Maar voor nu, samen met de kinderen zijn, ze engels leren en zelf indonesisch. Hoe is het in nederland? Hoorde dat het sneeuwt! Hier is het heet maar ook veel regenbuien. Bruin wordt ik ook nog niet echt, met die allesverhullende kleding en hoofddoek, maar dat komt later!

Mijn email is gecrasht, tijdelijk een nieuwe: eviroosje8@gmail.com. Mijn nummer hier is 006281225104026. Adres Jl. PSM No 35 Ibrahim Adjie. Kiaracondong. Bandung 40284.

Tot gauw en liefs aan iedereen!!
xxx