3. Van local naar toerist

Het vrijwilligerswerk is alweer afgesloten, en ik zit inmiddels alweer een eiland verder op Bali! Zoveel te vertellen. Eerst nog even terug naar mijn schooltje in Bandung.
Ik heb nog een paar leuke dingen meegemaakt in de laatste weken. Zo ben ik gespot en gevraagd voor een fotoshoot, wat erg leuk was om te doen (opstapje voor een nieuwe carriere hier, haha). Ook ben ik uitgenodigd geweest voor een traditionele bruiloft door familie van een van de docenten. Zo anders dan hoe wij m kennen. had jij wel leuk gevonden Miranda;). De bruiloft was echt gigantisch, een palijs en alles was bedekt met bloemen en goud en glamour. Ik dacht dat ik naar de bruiloft van een koningspaar aan het kijken was. Een ceremonie van 4 uur, met allerlei rituelen waar ik niks van begreep en soms erg mijn lach voor moest inhouden. Zo moest de bruid de voeten van de bruidegom gaan wassen met rozenwater, gooiden ze palmbladeren naar elkaars gezicht, moesten ze bij hun pappa op schoot komen zitten om hun excuses voor het trouwen aan te bieden, met geld en chocola naar de mensen gooien (die als een stel dolle koeien zich erop gooiden), maar het grappigste was denk ik nog wel dat ze een gebraden kip kregen, waar ze beide aan een poot die kip uit elkaar moesten trekken. Stond voor iets symbool, in de trent van wie het grootste stuk had kreeg het meeste geld in het huwelijk. Heel apart en komisch. Al deze rituelen werden onder grote plechtigheid uitgevoerd in de moskee, onder toeziend oog van een man of 2000. Maar superinteressant om te hebben bijgewoond.
Het afscheid was toch wel erg zwaar. Vooral van de kinderen. Ik ga die schattige gezichtjes zo missen. Zelfs die aggressieve Zaky, die graag met stoelen door het lokaal smeet, maar nog geen 2 seconden later me helemaal plat wilde knuffelen. Of die leuke Ghya, met het syndroom van down, die wel eens in je gezicht kon spugen, of zich oprolde als een slang om in een la van de boekenkast te gaan slapen, en je kushandjes toeblies. Of Safiek, die altijd op zijn tenen liep wat er zo grappig uitzag. Ik genoot van ze, voelde me zelf weer kinds door met ze op de trampoline te springen of ze achterna te rennen... Heb mijn indonesisch uiteindelijk ook genoeg ontwikkeld om met ze te kunnen praten. De familie en de docenten, en de vrienden die ik daarbuiten heb gemaakt, betekenen veel voor me. Ik heb zoveel geleerd in mijn tijd hier, en ben ontzettend dankbaar voor deze kans. Niet alleen heb ik geleerd over het lesgeven, de taal, de andere cultuur... ook over mezelf vooral. Het was heus niet altijd even makkelijk, maar tegelijkertijd heb ik me zelden zo gelukkig gevoeld als hier. Tis een plek en een ervaring die ik de rest van mn leven zal meenemen.
Dubbele gevoelens dus ook toen ik de nachtbus instapte die me naar jogja ging brengen, naar Inge. De familie vond het ook zwaar, hier en daar een traan. Ik voelde me treurig omdat ik wist dat ik ze misschien nooit meer zou zien, en aan de andere kant ook excited voor de reis die nu ging beginnen. Het avontuur in, daar had ik ook al zo lang naar uitgekeken!

Na een busrit van 9 uur waarbij de chauffeur reed of zijn leven er vanaf hing, wat te merken was want ik kwam 3 uur eerder (!!) aan dan gepland, was daar dan Jogja. Pikkedonker, om kwart over 4 moest ik eruit in de middle of nowhere ergens in de stad. Alles was nog dicht, de stad sliep. De man die naast me zat vroeg of ik al een hotel had geboekt. Eh nee. Maar er zou wel zeker iemand me nu op komen halen toch? Eh nee dus. Ik had niks gepland, met het idee wel ergens in een cafeetje op Inge te wachten om dat samen ergens een hostel te zoeken. Maar die waren de komende 2 uur nog niet open. Dussss het begon alweer goed! Niet dat ik me daar zorgen over maak, ik weet dat overal wel een oplossing voor ligt... Zo ook in dit geval, kreeg ik een lift van die aardige meneer die me afzette bij de mc donalds (de enige plek die 24/7 open was) waar ik vervolgens 2u had gewacht tot het licht werd. Comfortabel is anders, zeker na de nul-uur-slaap-nachtbus, maar ja dat is t leven van de backpacker. Inge weer zien was super, zoveel bij te kletsen. Wat had zij een andere tijd gehad dan mij, in het ubertoeristische bali. Er was nog een Nederlands meisje met haar meegereist, en het klikte zo goed met ons 3en dat ze nu al 1,5 weken met ons mee reist.

Jogja was prachtig, een soort hippie backpackerswaalhalla, met ieniemienie straatjes vol palmbomen, fietstaxi's, paard en wagens, reggaebarretjes en straattentjes met gefrituurd eten. Heerlijk om een paar dagen te vertoeven. Wat gek was dat Inge zo moest wennen aan dat er minder toeristen waren, en ik zooo moest wennen aan al die toeristen! Had er tot nu toe maar 4 gezien in heel Bandung. Dat was ook wel een hele omschakeling voor me. Ik genoot ontzettend van alles, maar voelde me tegelijkerdtijd zo'n toerist. Tja dat ben ik natuurlijk ook, maar als je 6 weken lang in een gastgezin hebt geleefd, in een stad zonder blanken, waar je helemaal bent ondergedompeld in de cultuur, hun taal spreekt, het eten eet, een hoofddoek draagd..... Dan is het ''miss excuse me, cheap price for you!'' en al die toeristen wel echt een wereld van verschil. Ik was geen local meer, ben ik nooit geweest, maar ben me wel zo gaan voelen een beetje. En dat voelde erg goed. De familie zag me ook als onderdeel van hun gezin... Ja ik heb dus met een beetje pijn in het hart afscheid moeten nemen van dat gevoel ook, en mijn witheid weer even moeten accepteren.

Aan de andere kant krijg je er wel weer veel voor terug, de vrijheid, het reizen en al de geweldige dingen. Oja en voor het eerst na 6 weken weer een douche!! We hebben fietsjes gehuurd en zijn door het chaotische verkeer gaan crossen, hebben de borobodur (een van de 7 wereldwonderen) bezocht en de prambanan. De grootste hindoeistische en grootste boeddistische tempel ter wereld. Eerst een klim naar de top van de berg om met de zonsopkomst het landschap met die tempels in de jungle, sluimerend in de ochtendmist, te mogen bewonderen. Werkelijk waar schitterend. Vroeg op (half 4) maar precies goed getimed, omdat we op de terugweg de massabussen met hordes chinesen zagen aankomen rijden. Na een aantal dagen de trein gepakt naar Banyuwangi, helemaal in het oosten van Java. Wel handig nu dat ik de taal een beetje spreek! Scheelt echt met onderhandelen enzo. De treinreis was 13 uur, overdag in economic class, dus we kwamen redelijk vermoeid aan. We hadden zelfs nog een stukje zwartgereden, omdat we onderweg onze eindbestemming toch bedacht hadden te wijzigen. Boefjes.

Nou Bangyuwangi is dus een stad waar momenteel bijna geen toeristen komen in het laagseizoen. Maar dan weer wel, met het grootste toeval, in het eerste de beste restaurantje waar we binnen lopen waren 3 brabantse jongens ook net binnen komen lopen, en was de eigenaresse een vrouwtje uit Limburg. Hahaha je gelooft t toch niet. Kleine wereld. De rest van de twee dagen daar geen enkele toerist meer gezien. Ohja, we hebben daar toch zoiets vets gedaan! De kawah Ijen, een hele bijzondere vulkaan beklommen. Om half 1 snachts vertrokken met een jeep die bijna uit elkaar viel, vervolgens kwamen we aan bij de berg en hebben we 2 uur in het pikkedonker geklommen. Zonder gids, maar er liepen genoeg andere mensen op het pad en we hadden onze zaklampen, maar t was wel spannend. Toen we boven kwamen helemaal, omdat de steile weg toen veranderde in een klim met handen en voeten, op afbrokkelende rotsblokken. Maar het tofste moest nog komen. Toen we eenmaal op de top waren, was alles zo surrealistisch. Ik kan het echt niet beschrijven. In het donker was het alsof we op mount doom van lord of the rings liepen, of op een maanlandschap, het was zo bijzonder. We liepen op de reusachtige dunne kraterwand, die we uiteindelijk naar beneden zijn afgedaald, wat echt leip was in het donker en slechts een paar van de mensen aandurfden. Eenmaal in het hart van de krater aangekomen stonden we echt in de kern van de rookpluim. de rook die met veel gesis uit de grond kwam. De rostblokken waren lichtgroen,wit, de rook ook een beetje, en we moesten gasmaskers op. Midden in de kern was een schouwspel van blauwe vlammen te zien, een soort gas wat uit de vulkaan kwam. alles werd omringd met een giganstisch meer met een vreemde felblauwe kleur. Het was allemaal te bizar voor woorden, ik kan het ook echt niet in woorden omschrijven, maar een van de meest unieke natuurwonderen die ik ooit heb gezien. Als je daar zo staat met je gasmasker, tussen die vreemde rotsen bij dat vreemde meer en die gigantische rookpluim (die was ook wel 20m breed) leek het net of je een marsmannetje was op een andere planeet. Vervolgens kwam de zon op en viel je mond weer open (voor zover dat lukt in een gasmasker) van de kraterrand die prachtige kleuren scheen te hebben, en het meer wat ook weer van kleur veranderde. Ja je moet gewoon ecvht de fotos zien om dit te kunne begrijpen, en zelfs die kunnen het niet zo mooi pakken, maar het was zo uniek. Jeetje.

Ik denk dat mn verhaal al wel redelijk lang is zo. Ik bewaar de rest wel tot het volgende verslag. Gisternacht voor het eerst weer wezen stappen, in een club hier op bali, met 8 verdiepingen en gratis cocktails. Dus ik denk dat ik nog eventjes horizontaal ga. Morgen naar Ubud, ons visum verlengen en leren motorrijden! Het gaat dus goed met mij hier, tis leuk met zn drieen. Ik hoop dat thuis ook alles goed is, jullie horen gauw meer van me! Groetjes aan iedereen, liefs