6. Sulawesi & Kalimantan adventure

Ons reisgezelschap is de afgelopen weken uitgebreid tot 4 man, en dit keer geen onbekenden. Ams en Stef hebben de afgelopen 3,5 week met ons meegereisd door het ongerepte Sulawesi en Kalimantan. Ongerept en unexplored; geweldig voor de wilde natuur en authentieke cultuur, maar een flinke kluif voor om door te reizen. Pittig voor onze vriendin leek me ook, die net uit Nederland was gekomen, om dan meteen 31 uur non-stop te reizen (16uur bus, dan 11uur auto, dan 5uur boot) om bij de noordelijke eilandjes van Sulawesi te komen. Zo’n busreis door de bergen waar de chauffeur dan met 120km p/u over mini weggetjes direct naast supersteile afgronden raced, waar 1 x het wegdek voor de helft helemaal was weggezakt en we een vrachtwagen op de kop in de afgrond zagen liggen.
Daarvoor nog een tijdje in Makassar geweest waar we onze eerste couchsurf ervaring hadden, en toen door naar Toraja, een uniek stadje in de binnenlanden, die bekend staat om de vreemde crematie-ceremonies. Hoe je aanwezig kon zijn bij zo’n ceremonie, was al iets aparts an sich. Je zou verwachten dat wanneer je een familielid verliest, je geen zin hebt in een toeristen-attractie-crematie vol pottekijkers. Maar dat was dus precies wel hoe het ging: je betaalt een guide, die neemt je mee naar de crematie, -hij kent de familie zelf niet eens- en je koopt een ‘kado’ voor de familie (wat altijd MOET bestaan uit 10 pakjes sigaretten) die een familielid dan zonder woorden bij je komt collecteren. Dan de ceremonie…. Ergens aan de rand van de jungle, tussen de rijstvelden, op een schitterende locatie van traditioneel versierde huisjes die leken op tempels, vind de gebeurtenis plaats. Terwijl je omhoog loopt passeer je mensen die levende varkens dragen, ondersteboven vastgebonden aan een bamboestok. Je houd je adem in want het gebrul van de beestjes is omdat ze weten dat hun laatste uur nu geslagen is. We waren iets te laat, wat misschien maar beter was, want toen we aankwamen zagen we dat het slachtritueel van de tientallen ossen net gebeurd was. Ik weet niet of dat zo’n aangenaam beeld was geweest. Het zien van al die ossen, waar de huid al van gescalpeerd was, sommige de koppen al vanaf waren en een stuk of 10 man met reuzekapmessen als een malle op zaten in te hakken, was misschien al genoeg horror voor een dag. De stank was ondraaglijk, de stukken vlees lagen in de modder onder een laag van vliegen, die straks gewoon vrolijk als lunch zouden worden geserveerd (en de rest zou worden geveild). Het raarste beeld waren nog die magen die uit de buik rolden, zo groot al seen skippybal, waarbij men een snee in het maagvlies maakte, zodat de gehele inhoud van de maag er in een golf uit vloeide. Dat was het gras wat hij nog geen uur daarvoor had gegeten, het leek wel spinaziecreme, liters en liters stroomde eruit…… Om het nog niet over de darm-massa te hebben. Oke excuses voor de mensen die dit tijdens het eten lezen, genoeg beeldvorming voor vandaag. Al met al was het een zeer unieke, erg interessante ervaring, ook de liederen en gebeden die daarna werden voortgedragen, dat was dan weer erg mooi. Verder hebben we nog wat van de mooie natuur genoten en nog wat meer creepy dingen gezien. Zo waren er de catacombes, rotsen waar lijken in werden ‘begraven’ door ze horizontaal in de luikjes in de rots te schuiven. De rijen van verotte mensenpoppen ernaast gaven het een heel boeiend maar enigsinds naargeestig gezicht. Deed een beetje denken aan voodoo en al die black-magic spooky-stories waar meerdere locals ons al (in alle ernst) voor hebben gewaarschuwd. Maar dat was nog niet alles, een tocht door de grotten stond als volgende op het programma. Een gloeilamp en gids werden sterk aanbevolen, wat we allebei hebben afgewezen. Lekker avontuurlijk *ughum*, tot we erachter kwamen dat je wel heel ver de grot in kon lopen, sommige stukken alleen gebukt, en met hier en daar een splitsing -welke kant nu op?- en je geen steek voor ogen kon zien met onze lampjes. En wat kwamen we daar tegen? Tientallen lijkenkisten, sommige geopend met skeletten, overal doodshoofden en overal fucking enge spinnen met gloei-oogjes zo groot als je hele hand. Ieeeeeeehhh!!! Toraja je was leuk, en zeer geschikt voor een goede horrorfilm, wij reizen weer verder.

Na dus die reistocht van 31 uur kwamen we aan op de Togian Islands, waar we niet heel veel verwachtingen van hadden. Maar wat was dat het waard. Het lijkt wel of elk eiland waar we aankomen in Indonesie de vorige weer overtreft, want wat was dit weer zo’n -dat-zie-je-alleen-in-films-onwerkelijk-bountystrand-eiland-. Bijzonder was dat toerisme ook hier nog nauwelijks bestaat, wat betekende dat er slechts een handjevol aan hotels op de eilanden waren, geen ATM automaten, geen winkels, geen restaurants, helemaal niks dan jungle en strand. Eten kreeg je van je hotel 3x per dag, er was 2u per dag stroom en 1 uur per dag stromend water. Uiteraard ook geen wifi of mobiel bereik. Een kleine week hebben we ons hier afgezonderd van de bewoonde wereld, en genoten van verlaten parelwitte stranden, onze strandhutjes met hangmatten, loungestoelen op het strand en prachtige snorkel- en duikervaringen. Pijlstaartroggen, zeeslangen, 25 meter zicht en het kleurrijkste koraal tot nu toe. Ams en Stef hebben ook hun duikbrevet gehaald, (congrats!) dus dat kunnen we vanaf nu gezellig samen doen. Stefs verjaardag gevierd op de pier met een man of 20, de arak (palmwijn) en kaartspelletjes zorgden ervoor dat het een memorabele avond werd (iets minder memorabel voor Stef wellicht… :P). Het personeel had nog een rijsttaart voor hem gemaakt en gezongen, heel lief.

Na helemaal tot rust te zijn gekomen was het tijd om verder te gaan, op naar Borneo/Kalimantan! Toch maar een vliegtuig gepakt om de ellelange bootreis te vermijden, en een paar uur later kwamen we aan in de stad die klinkt al seen Conimex gerecht: Balikpapan. Grootste plannen voor dit eiland in de korte tijd die we hadden, we wilden de borneo-trekking over de rivier doen en de jungle ontdekken, de laatste wilde oerang-oetangs spotten etc. Nou stond er al wel iets in de Eenzame Planeet over dat het niet heel makkelijk te doorreizen was, maar ach dat zouden we nog wel eens zien. Helaas was niks minder waar, en hebben we 3 dagen verspild aan reisbureau’s zoeken, havens, busstations en toeristenbureau’s afgaan om info te winnen, zonder enig succes. Kalimantan is gewoon echt alleen maar dichte jungle, niks meer. Al onze plannen moeten skippen, er waren gewoon nul reismogelijkheden voor de dingen die we wilden. Erg jammer. Noodgedwongen dus weer een vliegtuig moeten pakken naar het noorden, waar we nog wel 2 daagjes op een klein eiland hebben gezeten en een leuke duik hebben gedaan. In Balikpapan en Samarinda waar we dus als eerste aankwamen, hebben we nog wel erg leuke couchsurf-ervaringen gehad. Stuk of 15 locals ontmoet, allemaal weer vrienden van vrienden, die ons hebben rondgeleid, een slaapplek hebben gegeven, al ons eten wilden betalen (neee!) ons overal naar toe hebben gereden en alle leuke lokale plekjes van de omgeving laten zien. Nog traditionele dans- en muziekles gekregen van een groep muziekale jongeren, fantastisch leuk. Het maakte onze ‘mislukte’ trip echt grotendeels goed.
Het is zo grappig om te merken dat je je altijd een beetje opgelaten voelt doordat je zoveel van ze krijgt en ze niks terug van je aannemen want je bent hun ‘best friend’, en ze onderling bijna met elkaar ruzie kregen over wie ons nou waar naartoe mocht brengen etc, zodat ze wel 100 selfies met je konden maken. Waarvan je je dan toch een beetje ging afvragen of ze het nou deden omdat ze je oprecht zo aardig vonden of voor die 30 foto’s op facebook, waar je diezelfde dag nog in getagd wordt…. Either way, het was super gezellig met ze. En de twee volgende plaatsen waar we kwamen zat dan een oom of tante van ze die ons ook met open armen ontvingen, waardoor we het merendeel van onze tijd in Kalimantan bij locals thuis hebben verbleven. Ik heb nog nooit zulke gastvrije en liefdevolle mensen ontmoet als op deze trip in Indonesie.... mooi om te zien.

Na nog 4 mislukte dagen en stranding van meerdere dagen in een stad waar we niet wilden zijn (maar de boten gaan hier maar een paar keer per week), zijn we nu dan eindelijk bijna op bestemming. Morgen vliegen we (weer noodgedwongen pff!) naar Maleisie, en houdt mijn Indonesie avontuur weer op. Inge en ik gaan dan met zn tweetjes verder, en zullen de laatste maand in de Filipijnen doorbrengen. Daar meer!

-xxx-